Zijn we daadwerkelijk autonoom?

Femizine is nu een week online, en wat een gave reacties heb ik al gekregen: van alle lieve mensen in mijn directe omgeving, máár ook van mensen die ik nauwelijks ken. Die zenuwen waren dus nergens voor nodig. Al moet ik zeggen dat ik elke nieuwe post nog weer spannend vind. Maar hey.. ik heb ooit gehoord dat zelfs de beste toneelspelers nog altijd zenuwen krijgen voor ze op moeten. Wat dat betreft moet ik mij misschien pas zorgen gaan maken op het moment dat ik er geen kriebels meer van krijg!

Afgelopen week heb ik dan toch in een koffietentje een interview uitgeschreven. Hoe hip dit ook was, is het niet de ideale situatie: afleidingen, gezelligheid. Er moest minimaal elk uur iets besteld worden (wat ik overigens niet meer dan normaal vind!), maar ik zal je vertellen dat na 5 uur de cappuccino’s ook wel mijn neus uitkwamen. Gelukkig heb ik ondanks alle afleidingen, gezelligheid en koffie high’s mijn eigen deadline gehaald! Ik kan niet wachten tot ik ook dit interview met jullie kan gaan delen.

Daarnaast waren er weer genoeg inspiratie momenten voor mij deze week. Van voortgangsgesprekken op werk, sparren met collega’s en netwerken dóór en vóórr Femizine. Wat mij het meest bij is gebleven deze week is een gesprek wat ik had met een kennis van mij. Deze kennis wil graag iets minder gaan werken, simpelweg omdat ze goed is in wat ze doet en werkt om te leven (niet leeft om te werken). Vanuit haar omgeving kreeg ze, naast positieve reacties, ook een x aantal negatieve reacties: ‘Zou je dat nou wel doen?’, ‘Je bent nog jong, je kan gewoon fulltime werken’, ‘Kun je je dan nog wel op je carrière focussen?’ enz.
Tegelijkertijd kreeg zij ook de vragen: ‘Wanneer ga je eens een gezin starten?’ ‘Wil je nog geen kinderen?’ enzovoort. Nogal een contradictie! Mijn reactie was dan ook ‘Vragen ze dit ook aan je vriend?’
Liggen er onder deze vragen geen zee van verwachtingen die in strijd zijn met *autonomie?

Zo was ik afgelopen weekend op een verjaardag waar uitgebreid werd gesproken over wiens kinderen waar een huis hadden gekocht, hoe ze de keukens en de badkamers hadden verbouwd, wie er verloofd waren en wie er zwanger zijn.. Waarop mijn (succesvolle, zelfstandige, mega sportieve, prachtige) zus grapte “ik heb een huurwoning en een kat”. Zelf moest ik hier heel hard om lachen en deed ik er nog een schepje boven op “Ik heb niet eens een kat!". Echter de dames die het gesprek voerden richtten zich naar mijn zus en reageerden: “Maar jij hebt nu toch een vriend, een relatie!”

Alhoewel ik er van overtuigd ben dat alle deze reacties liefdevol bedoeld waren, is dit niet wat jonge vrouwen vaker naar hun hoofd geslingerd krijgen? De verwachting dat je voor je 30^e settled, kinderen baard, een huishouden runt maar tegelijkertijd dat je de carrière vrouw bent die je anno 2020 kunt zijn… En dan rest mij de vraag; hoe autonoom zijn we nou daadwerkelijk als het aankomt op het inrichten van je eigen leven.

* Autonomie betekent het zelf opleggen van wetten. Een autonoom persoon probeert zaken na te streven die voor hem of haar belangrijk of waardevol zijn en bewandelt op die manier een eigen levenspad. Autonomus, die niemand onderworpen is. Autonomisch, onafhankelijk, vrij.